Naima (André Arends)

Tijdens de zomerweek 2012 staat onder meer het werk “Naima” van André Arends op het programma.

Dit werk schreef Arends op uitnodiging van het NJFO in opdracht van het Nederlands Fonds Podiumkunsten. De titel verwijst naar de gelijknamige compositie van de legendarische tenorsaxofonist John Coltrane. De saxofonist die in de 50er en 60er jaren van de vorige eeuw de toon zette voor een hele generatie tenorsaxofonisten later, zoals Michael Brecker en Bob Berg.

De titel Naima verwijst echter ook naar zijn dochter Naima. Arends zegt hierover:

‘Toen mijn dochter in 1991 geboren werd, was ik als saxofonist zowel actief in de klassieke muziek als de lichte muziek. John Coltrane was in die tijd één van mijn helden. Het toeval wilde dat een aantal jaren eerder de opera Naima van de Nederlandse componist Theo Loevendie in première was gegaan tijdens het Holland Festival. De naam Naima was ‘onvermijdelijk’.

Het melodische materiaal van Coltrane’s compositie ligt ten grondslag aan Arends’ Naima. Al in de openingsmaten is een eerste aanzet van het materiaal te horen in het lage koper. De solistengroep – het saxofoonkwartet – roert zich al, maar is nog niet bij machte om boven de gedragen melodische bewegingen in het orkest uit te komen. Als het lage koper gaandeweg ondersteund worden door de andere instrumentengroepen, maakt het kwartet haar opwachting om uiteindelijk de eerste stappen te zetten. De marimba geeft hier de levenspuls aan door een zich herhalend zestienden motief: een stapeling van het melodisch materiaal.

De openingsmaten van het thema worden breed uiteengezet en vormen de brug naar de eerste solopassage: het saxofoonkwartet ‘staat op eigen benen’. Het orkest ondersteunt en begeleidt als een zorgzame ouder, maar het kwartet blijft leidend.

In het tweede deel heeft het orkest een ‘vliegende start’ aangevoerd door de zestiende patronen in de marimba. Het kwartet en het orkest zijn hier in een uitzinnige dialoog verwikkeld geraakt waaruit geen ontsnappen mogelijk lijkt.

In de cadens, vlak voor het slot, volgt een battle tussen het slagwerk en het saxofoonkwartet. Het muzikale bouwwerk lijkt hier in brokstukken uiteen te vallen. Losse flarden van het hoofdthema zweven als overblijfselen van een uiteen gebarsten planeet door het heelal. Toch zorgt een wederzijdse aantrekkingskracht tussen kwartet en orkest voor een happy end.

André Arends
André Arends (1961) studeerde met cum laude af aan het Utrechts Conservatorium voor het hoofdvak klassiek saxofoon. Zijn docenten waren onder andere Ed Bogaard, Daniel Deffayet en Iwan Roth. Componeren/arrangeren Lichte Muziek studeerde hij bij Jurre Haanstra en Lex Jasper, om zich vervolgens verder te ontwikkelen onder de hoede van de Nederlandse componist Otto Ketting.

In 2002 besloot André Arends na bijna twintig jaar om het Aurelia saxofoonkwartet te verlaten en zich volledig te richten op enerzijds het componeren, arrangeren en anderzijds het produceren en initiëren van muziektheater voorstellingen. Hij werkte als artistiek leider voor onder andere TAMAR Muziektheater, Arts & Vision, MICH en de theatertour van de CliniClowns.

De combinatie van beeld en geluid is zijn specialiteit.Na studies aan de Media Academie in Hilversum en de New York University, hoopt hij in juli 2012 zijn Master of Arts te behalen aan de Universiteit van Amsterdam met specialisatie sound dramaturgy.

2 Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.